maandag 31 oktober 2016

Wandelen in Petra: De siq van Tibn en Wadi Sabra (9)



Bijna alle routes in Petra kun je, met soms wat inspanning, goed zelf doen. Voor echt lange routes die buiten Petra beginnen heb je een gids nodig. Echt. Gidsen kun je regelen. In je hotel, bij één van de adventure companies in de straat naar de ingang van Petra of al in Nederland met wat zoeken op het internet.

Wij liepen dit jaar van het plaatsje Taybeh via de siq van Tibn en Wadi Sabra naar Petra. Daar deden we, met pauzes 11 uur over.

Over die toch valt een hoop te vertellen. Ik zou op kunnen schrijven hoe je kunt lopen. Maar ik vergeet waarschijnlijk iets belangrijks, en dan zit je daar, midden in het niks. Of ik zou iets kunnen zeggen over de steile puinhelling waar je tegenop moet. En dat je dan ook weer naar beneden moet. Of over dat het in de Wadi Sabra altijd gruwelijk heet is.
Of iets algemeen beschouwends over ouder worden, en dat je dat gaat merken.

Maar ik plak gewoon een rij foto's.



















Wij zijn nu klaar in Petra.
We liepen er alles wat je kan doen zonder serieuze klimervaring.
Dus wij zijn klaar.
Dat wisten we zeker.

Tot we op weg naar het vliegveld uitstapten om wat koffie te drinken en om ons heen keken.
Naar de leegte.
















Wandelen in Petra: klauteren in wadi Abu Ullayqa (8)




Aan de noordkant van Petra zijn drie valleien waar je door kunt. Vorig jaar zei ik nog dat de meest rechtse, wadi Anu Alluyqa te verstopt met rotsen was om door te gaan. Dus probeerden we het dit jaar nog een keer.

Duur: iets van anderhalf tot twee uur vanaf het sjieke restaurant bij de trappen naar het klooster.

Ga voor het restaurant naar rechts en neem de weg naar B'dul, het dorp waar in 1983 de bedoeïenen werden gehuisvest toen ze niet meer in de grotten van Petra mochten wonen.



Neem, wanneer de weg naar rechts en omhoog naar B'dul buigt de vallei,wadi aan je linkerhand.


Na iets van een kwartier is er links een oude boom en rechts een afslag. Negeer de afslag en loop door. De vallei lijkt omhoog de bergen in te lopen, buig naar links een met oleander begroeid ravijn in.


Na een hoop irritante struiken en het negeren van een afslag naar rechts kom je bij het eerste obstakel. Een fors grote rots verspert het ravijn. Helemaal. Klim aan de rechterkant omhoog en ga terug het ravijn in.

Er zijn in totaal iets van zeven obstakels waar je in het ravijn overheen moet. Drie zijn lastig.

NB Het lijkt in Nederland, met de verwarming aan misschien wat overdreven maar vraag je elke keer als je omhoog klimt af of je weer terug kunt/durft. De kans dat je op deze route iemand tegenkomt is ongeveer 0.


Meteen nadat je weer in het ravijn bent verspert alweer een enorm rotsblok de weg. Links is ruimte, ga er daar onderdoor en klauter daarna omhoog. Hierna komt direct nog een lastig klautertje over een grote gladde rots met weinig houvast maar daarna wordt het makkelijker.


Wanneer je uit het ravijn en in de vallei bent zie je achter je B'dul liggen. Volg de vallei naar het noorden. Negeer afslagen.


Echt fout lopen kun je nu niet meer. De weg wordt nog een keer verspert door een erg grote rots. Ga een stukje terug en loop er links omheen. Wanneer je in het midden van de vallei een grote rotstoren (berg mag ook) ziet ga daar dan aan de rechterkant omheen.

Aan het einde van de vallei worden de rotsen wit van kleur. Ga schuin links en vindt een weg door de witte rotsen. Er zijn er meerdere.


Je kunt nu links afslaan en door de middelste vallei terug gaan naar Petra, naar little Petra lopen of, als je echt veel energie hebt naar het klooster via de richel gaan.


zaterdag 29 oktober 2016

Jaar


Er was een vos, die me aankeek
in de Willem Barentszstraat.
Toen we in het late donker
naar huis reden.

Nadat ze overstak.

Een jaar of veel minder lang
geleden.

Waar zij is weet ik,
maar van die vos vraag
ik het me nog wel eens af.

woensdag 26 oktober 2016

Wandelen in Petra: het vinden van de Eagle Shrine (7)


De  Eagle Shrine (soms Eagle Niche) komt in een paar boeken en reisgidsen voor. Daar staat dat het een prachtig uitgehakt iets is. Ik heb ook een kaart waar precies staat waar het ding te vinden is. Toch kom je nauwelijks foto's van de shrine tegen en lukte het eerder niet het te vinden.

Nu wel.

Dit is geen wandeling, dit is een ommetje.

Ga naar de Eagle Shrine kijken als je al andere dingen gedaan hebt op een dag en terug loopt naar Wadi Musa. Ga er naar kijken na 1 of 2 uur 's middags. Dat we het ding eerder niet konden vinden lag waarschijnlijk aan de zon die op een eerder tijdstip pal op de berg schijnt waardoor je niet goed kunt kijken. Of we waren gewoon blind, dat kan ook.


Vlak voor je (vanuit de richting van Wadi Musa) de beroemde Siq inloopt zie je rechts een tunnel, brug. Loop er aan de rechterkant heen en steek de brug over.

Neem daarna de tweede vallei aan de linkerkant.


Loop de vallei in en zoek aan de rechterkant naar een deur.


De Eagle Shrine zit links van de deur en is niet erg groot, een meter bij een meter of zo.




Aan het eind van de vallei heb je weer een mooi uitzicht.

Zo. Dat was de Eagle Shrine. Vinkje erbij. Klaar.

Is het echt oogverpletterend bijzonder? Och.
Maar je zult de Eagle Shrine maar zijn en er komt niemand naar je kijken. Dat is toch ook niet leuk.

Wandelen in Petra: van Little Petra naar Petra via "de richel" en het klooster (6)


Niet te missen wandeling over een vlakte en met een fijne klim en ernstig imposante uitzichten.

Duur: ongeveer drie uur tot het klooster/the monastry/ad deir.

De route wordt vaak "the backdoor to Petra" genoemd en wordt vaak gelopen door groepen die uit de richting van Feynan komen. Maar je kunt hem heel goed (en een stuk rustiger) lopen zonder andere mensen. Menig bedouin zal je aanbieden om te gidsen, maar ook dat is overbodig.

Neem een taxi naar Little Petra. Daar kun je weer wat monumenten en facades bekijken. Maar daar gaat het hier niet over.


Neem de "weg" die bij de ingang van Little Petra naar links gaat.


Volg de weg, die naar rechts buigt en door een vallei slingert voor iets van een half uur tot drie kwartier. Voor je zie je een grote, vrijstaande rots. Neem de weg die rechts om de rots gaat.


Neem een vager pad dat rechts over de vlakte loopt (de vlakte is landbouwgrond, bagger daar dus niet met je grote schoenen doorheen, blijf op de weg). Voor je zie je een aantal valleien/wadi's. Sla aan het eind van de vage weg naar rechts af en ga voorbij de hoge berg hierboven op de foto. Het aantal "wegen" neemt nu toe. Volg de weg die links van de hoge berg een vallei in draait. Volg deze weg tot die ophoudt en je bijna de vallei ingaat. Kijk naar rechts en je ziet een metalen paal.


Loop naar het bord en negeer wat er op staat. Zoek rechts van je naar een trap die naar beneden gaat.


Volg daarna dit pad. Meer is het niet.


Het pad is in de loop van de jaren flink opgeknapt dus je kunt rustig om je heen kijken.


Na drie kwartier, een uur of zo kom je op een breed plateau een bedouin tegen die daar thee verkoopt. Het is een aardige, oudere man die daar al jaren staat. Hij vertelt je graag in gebroken Engels over de omgeving. Heel druk heeft hij het niet dus drink wat thee en vraag niet om wisselgeld.

Na de meneer met thee loop je verder, naar de redelijk mythische richel. De richel was ooit een stukje van een meter of drie waar geen pad meer was. En wel een diepe afgrond. Je hield je vast aan een rots en schuifelde verder over een paar centimeter breed stukje steen. Ik deed dat één keer en als er toen geen mannen met bergbeklimervaring waren geweest was ik omgekeerd, doodeng was het. Nadat er eind vorige eeuw weer een toerist dodelijk verongelukte is de richel breder gemaakt. Annet en ik deden die bredere richel eerder, met een groep. Door de groepshysterie over de richel vonden we dat toen nog steeds erg eng.



Dit zou de richel kunnen zijn. Maar we weten het niet zeker. Doordat er niemand was die kon vertellen dat het nu eng werd liepen we makkelijk en redelijk vrolijk, met in het achterhoofd de gedachte dat de richel nog moest komen. Toen we begonnen te dalen begrepen we dat de richel al geweest moest zijn.

Hier is vast een wijze les uit te trekken. Maar voor je het weet krijg je dan twitterbanaliteiten als #goedbezig of #zinin. Dus de wijze les sla ik over.


Daal wat af. Adem uit. En volg een puinig pad naar het klooster.


Hang een tijdje rond bij het klooster.


En ga daarna langs het normale pad met erg veel kraampjes waar het altijd happy hour is en alles ook een special price just for you heeft weer naar beneden.

maandag 24 oktober 2016

Sleutel


Ha meneer Adnan, Antonius hier, ja, die van Antonia. Altijd leuk die westerse namen in paspoorten. Nog even, net als de vorige keer een schriftelijk bedankje na ons bezoek aan Wadi Musa en Petra.

Nabateeërs en early Roman kings. Ja, dat laatste is een snode verwijzing naar Bob Dylan. Die won een Nobelprijs en nu zegt hij niks tegen de mensen die hem die prijs gaven. Dylan zegt u waarschijnlijk niks. En dat hij niets zegt zult u waarschijnlijk schouderophalend aanhoren. Iedereen moet doen wat hij wil lijkt uw stelregel. Zelf gok ik dat ome Bob het in uw onnadrukkelijke hotel, waar eigenlijk alleen Arabische gidsen slapen en waar het warme water het soms doet fijn zou vinden. Hij lijkt me wel een man die een baas van een hotel in shirt van Barcelona kan waarderen, zeker als die niet weet wie hij is.

Maar, bedankt weer voor alles. Het blijft erg speciaal om een dag of 10 rond te lopen en te klauteren door een zoveelste wereldwonder. En dit jaar was natuurlijk anders. Het was een soort van vorig jaar overdoen, toen mijn moeder overleed. Noem het rond maken, of afmaken, om afsluiten maar te vermijden. Het was iets dat moest. Vonden Antonia en ik.

O ja, Antonia vraagt dringend of u, stel dat er nog een volgende keer komt echt wilt zorgen dat ik geen gids meer mag regelen voor een te lange loodzware sjoktocht door kloven, ravijnen en over steile puinhellingen die een shortcut worden genoemd. We worden daar echt te oud voor. Maar, mocht u éénarmige Mahmood tegen komen, bedank hem nogmaals dat hij met ons liep en niet naar mij verwees als "die lompe olifant die van de helling struikelt en strompelt".



Maar goed, we deden dus vorig jaar nog eens over. En daarom eindigden we natuurlijk met Jebel Harun, de berg waar de broer van Mozes begraven zou zijn. Dat was een mooie dag meneer Adnan. Lang, warm en omdat er al vijf tenen zaten ingetaped best lastig. Maar het moest. Omdat we de twee vorige keren dat we er waren steeds werden gebeld, over mijn moeder.

Weet u wat mooi was? Toen we vroeg liepen, op weg naar de berg, kwam er een jongen op een paard achter ons aan gegaloppeerd, Khaled heette hij. Hij gaf me de sleutel van de tombe op de top. Dat was mooi. Sta je daar opeens met de sleutel. Van iets dat voor ons heel speciaal is. Daarna was het lang, warm, en goed. Ik kan er natuurlijk van alles van maken. Maar dat het goed was is eigenlijk genoeg. Toen we helemaal boven waren, bovenop het dak van de spierwit blinkende tombe met dat verpletterende uitzicht, god ja, dat was raar, of misschien is emotioneel eerlijker. Voor ons betekende het veel. Ja, we hebben er gehuild. Al was het lastig om de tranen van het druppelende zweet te onderscheiden.

Af is het niet meneer Adnan. Af zal het wel nooit zijn.
Maar ik werd niet gebeld. Dat kan natuurlijk ook niet meer.
Al had ik het niet raar gevonden.










zondag 10 juli 2016

Paak, .Paak! #NSJ dag 2


"Brak."

"Nee, we zitten brak in de tuin van het hotel."

"Wat nou hoezo? Ga jij maar eens urenlang door zo'n festival dwalen. Mensen ontwijken, naar eten zoeken, in rijen staan en dan heb ik het nog niet eens over de mentale sprongen die je steeds maakt."

"Nou, we begonnen met redelijk serene pianomuziek van meneer Pieranunzi, keken naar jazz met een tuba maar het was daar zo warm dat je het zaaltje bijna uitdreef en we zaten net te wachten op de innerlijke zelfexpressie van een groepje met pianist Taborn toen we besloten dat het anders moest."

"Anders, gewoon anders. Dus stonden we plots bij St. Germain. Ja, dat ken je wel. Die maakte ooit lang terug zo'n loungehousedancezittenopeenterrascd "Tourist". Overal hoorde je dat ding. Tot tijdens de bejaardenbingo aan toe. Het was een beetje een rommeltje maar een leuk rommeltje. Nieuwe cd die niet helemaal gelukt is, nu met Afrikaanse muziek door de loungetingels. Gezellig maar het ging niet echt ergens over. Al vonden de Libbele feestweekbezoekers het wel heel leuk. Ik bedacht nog een blogje waarin zo'n meneer en mevrouw helemaal werden afgebrand maar dat vond ik dan toch weer niet aardig van mezelf. Tenslotte stonden wij er ook."

"Ibrahim Maalouf, die speelde op het eind, nu met zijn electrische band. En het was weer goed. Hard, soms heel hard maar hij kan zelfs met orkaankracht nog een motiefje spelen dat de tranen in je ogen brengt. Beetje veel publieksparticipatie, dat wel. Eigenlijk zou de man wat minder pleaserig moeten zijn, dan was het nog beter misschien."

"Gister zei ik nog tegen je dat het lastig zou zijn om boven Kamasi Washington uit te komen. Nou, dat lukte toch. Anderson .Paak. Ja die punt voor Paak hoort erbij. Met jazz had het niets te maken. Hiphop, soul, weet ik het. Maar wat een energie denderde daar opeens over het podium. De man kan zingen, rappen, drummen als een beest en heeft een angstig strak spelende band. Beroemd is hij misschien nog niet maar dat gaat hij wel worden. Heel groot en heel beroemd. Ik kreeg er een beetje een Prince of een D'Angelo gevoel bij. Van die orde van omvang zeg maar."

"Nee, we gaan nog even verder met hier brak in de hoteltuin zitten en dan gaan we weer kijken vandaag. Zitten kijken want we beginnen wel licht te wankelen zo langzamerhand."

zaterdag 9 juli 2016

Vibrerend #NSJ dag 1


"Wat?"

"Nee, natuurlijk zijn we wakker, anders zei ik toch niks."

"Nee,we zitten in de tuin van het hotel een beetje bij te komen en filmpjes te uploaden."

"Vanmiddag om een uur of vier begint het pas weer. Dus dan staat er wel een filmpje of twee op."

"Hee, het is gratis hotelwifi dus moet je niet klagen en bovendien spelen die jazzmeneren allemaal heel lang dus die liedjes duren een eeuwigheid."

"Zo'n eerste dag is ook de zoveelste keer altijd een beetje wennen. Gedoe met parkeerkaarten, we gingen zelfs met een bus. Rijen bij de ingang. Muntjes kopen zodat je al vlug geen idee meer hebt hoeveel je eigenlijk betaald voor wat eetbaars. En om je heen kijken. Naar al de mensen."

"Ja, het is druk, het is alle dagen uitverkocht. Geen idee wat al die mensen dan precies komen doen. De rest van het jaar zie je ze niet bij jazzconcerten maar dit vinden ze allemaal heel erg leuk geloof ik."

"Nee, keurig publiek. Echt heel keurig. Het lijken soms de Libelle feestweken wel. Nee, echt. Pakkenmannen en vrouwen met wapperhaar zijn hier in de overgrote meerderheid. Geen idee soms wat ze hier doen. Ik zat gisteravond bij Ibrahim Maalouf tegen een uur of twaalf naast zo'n wappervrouw en ze verveelde zich duidelijk drie slagen in de rondte. Als ze niet aan het Whatsappen was gaapte ze en deed ze haar haar goed."

"Heel goed was die, Maalouf. Hij speelt drie avonden en gister deed hij Kalthoum. Met Mark Turner op saxofoon. Die had volgens mij hetzelfde jasje nog aan dat hij een paar maanden terug in het Bimhuis ook al droeg. Erg goed optreden. Jammer van die appmevrouw. En de stoelen. Je kon er niet rechtop op zitten en onderuit zakken lukte ook niet."

"Het beste? Dat is makkelijk. Kamasi Washington. Als het lukt doe ik er even een foto bij. De enige die scherp is want op de rest vibreert hij zo dat het onscherp wordt. Wat een optreden joh. Echt.
Band, orkest en een gospelkoor. En hij maar toeteren. Tot nu toe maakte hij 1 cd. Die noemde hij, waarom zou je bescheiden zijn, meteen maar "The Epic". Nou, dat klopt hoor. Episch. Hard, voortdreinend, fijne ritmes, doortoeterende solo's en vooral overdonderend en soms zelfs over de grens van de edelkitsch. Alsof je naar de soundtrack van een zestigerjaren, overhippe en onbegrijpelijke film stond te kijken. Nee het wordt nog lastig voor iemand om daar overheen te komen. Als de hotelwifi niet zo sloom was deed ik er vast een filmpje bij maar al z'n liedjes duren een kwartier dus dat duurt even.

"Nee, wij gaan zo nog even slapen, en dan begint het allemaal weer. Rijen, muntjes, vlug eten, heel veel mensen die in de weg lopen en een hoop zien."

woensdag 8 juni 2016

Us


"Investeer in bibliotheken als de spil van de nieuwe economie", "De gemeente moet zich ervan bewust zijn dat de bibliotheken een belangrijke economische en maatschappelijke rol vervullen in de nieuwe bottom-up economie van zzp'ers en kleinschalige initiatieven.".

Dat is mooi. Zoals het daar stond. We (re)twitterden het gretig opgewekt, haast opgelucht misschien. Net zoals dat gebeurde met het bericht "Meer boeken tijdens opgroeien gelinkt aan hoger inkomen".

Nou ja, misschien verzin ik dat van dat "opgelucht" er zelf bij. En zit er in het tikken van "opgelucht" iets van een mening.

Maar dat weet ik dus niet zeker. En het is wel handig om iets min of meer zeker te weten als je een stukje tikt. Of dat er een duidelijke vraag is, nog handiger is een duidelijk antwoord. Daar worden lezers vrolijk van. En anders ik zelf wel.

Maar er is alleen maar een onnadrukkelijk, klein jeukje.

Ik had dat al eerder, bij het samenwerkingsding tussen bibliotheken en de belastingdienst. "De samenleving digitaliseert: Nederlanders regelen hun zaken met het bedrijfsleven en de overheid steeds vaker online, zoals het aanvragen van toeslagen, het regelen van een reis of een verzekering. Of het zoeken naar een baan. Dienstverlening kan daardoor nog meer op maat en efficiënter worden.".

En het jeukerige gevoel begon geloof ik met de VNG zin "Bibliotheken ontzorgen de gemeente".

En alle genoemde dingen zijn waar, en mooi, goed vast ook, een nieuwe rol, of een versterking van, zoiets. En dat zeg ik zonder cynisme. Waar het, zelfs licht ondankbaar voeldende jeukje dus vandaan komt, ik weet het niet precies.

Ik was een tijdje terug bij een optreden van de Manic Street Preachers, wereldberoemd in Engeland, hier iets minder. Hun workingclass empowerment meezingnummer "A design for life" is één van de weinige liedjes die ik ken waar een bibliotheek in voorkomt. En meteen in het begin ook nog.

"libraries gave us power"

En ik hang niet alles aan een liedje op hoor. Dat zou gekkigheid zijn. Maar soms denk ik dat m'n onbenoembare gevoel iets met die macht uit die eerste regel te maken heeft. Wie die heeft. En waar je tegenaan schurkt, bij wie de loyaliteit ligt, echt ligt, om welke "us" het ons nu eigenlijk gaat.

Maar echt zeker weten doe ik het niet.
Nee, duidelijker wordt het allemaal niet.

vrijdag 22 april 2016

"Ain't that a bitch?"

foto komt oorspronkelijk van hier

G, wiens verjaardag ik gewoon, autistisch als ik misschien kon zijn, vergat om naar zijn optreden te gaan.

P. die zijn piano stemde in een hotel in Amsterdam, al zag hij hem zelf natuurlijk niet. Een verhaal kan ook te mooi worden.

De hissende cassettebandjes met liedjes die niet op officiele platen stonden en waarvan we zeker wisten dat ze en beter waren en misschien ook ergens de sleutel bevatten tot waar het eigenlijk over ging.

S. die gewoon aan een bureau bij ProBiblio zit te werken en de legendarische aftershow in het Paard van Troje zag, niet omdat hij fan was maar gewoon omdat hij toevallig langs liep en dacht, "Wat doen die mensen hier?"

De enige artiest die ik ooit in Friesland zag spelen, op Jr. Walker na. Wat deed hij in hemelsnaam in een hal in Friesland?

De pummelende harpmuziek van Andreas Vollenweiter die altijd door de luidsprekers kwam, vlak voor het begon.

Andere G, die best erg klein was en bedacht dat als ze nu heel hoge hakken aan deed ze misschien iets kon zien, maar vergat dat het niet lekker staat op gras, op hakken.

Andere S, die ontslagen werd bij de Free record shop omdat hij zo dom was om een stapeltje van de "Black album", de plaat die lang niet bestond al was hij soms ergens, gewoon via de winkel te verkopen.

Purple Rain, wat een rotlied is maar die gitaar meneer, die gitaar.

In Utrecht, de Galgenwaard, 1987.  Waar we, in mijn herinnering op stoeltjes zaten. Al kan dat toch niet echt zo zijn. Het regende zachtjes. Een stem uit de luidspreker deelde mee dat als het bleef regenen het concert niet door zou gaan. Maar het begon wel, en iedereen vergat de regen. En het was omverblazend indrukwekkend. Gedisciplineerd, los, meeslepend, overdonderend. Weet ik het. Hij had een slim, klein trompetdingetje in het arrangement van "Kiss" geschreven. Dat weet ik nog. En hoe het begon. Met die trommelende band die opkwam.

Los, onsamenhangend gedwarrel, dat is het.

Vijf, misschien zes lp's en cd's duurde het. Diepe, ware gekte.

De "skinny motherfucker with the high voice" is dood, ook al dood.

En ik heb het zo verschrikkelijk helemaal gehad met al dat doodgaan.

Some say man ain't happy truly until a man truly dies

(eerste 1 minuut 40 overslaan, dat is tranentrekkend toneel)

maandag 11 april 2016

De hamster meneer neuriet verbeten


Hij sloot de deur achter zich. Toen hij de kleurige ruimte rondkeek zag hij her en der wat mensen zitten, achter schermen. Het leek hem dat er iets ontbrak maar voor hij zich realiseerde wat zei een mevrouw achter een kleine balie goedemorgen tegen hem.

"Goedemorgen, ..." Ze droeg een naambordje, maar daar stond slechts "vrijwilliger" op dus zei hij dat maar en probeerde het grappig te laten klinken. De mevrouw leek dat maar lichtjes te kunnen waarderen.
"Er is nogal wat verloop onder ons vrijwilligers. Ze zijn daarom gestopt met het uitgeven van naambordjes met een naam erop."
"Ze?"
"Sorry, ik bedoel de bibliothecarissen."
"Och, die zijn er dus nog wel?"
"Jazeker zijn die er. Maar zij zitten op kantoor, daar achter die deur."
"En u staat hier helemaal alleen?
"Ja, voor de deur staan wij, achter de deur zitten zij. Wij onderhouden het contact met de bezoekers en zij .."
De vrouw keek kort op een papier dat naast haar lag.
"Ja, op dit moment innoveren zij. Dat doen zij 's ochtends. In de middag delen zij kennis en verbinden ze."
"Maar als ik nu een vraag aan een bibliothecaris wil stellen, hoe ...?"
"Moment, ik vraag het voor de zekerheid even na. Ik ben nog nieuw ziet u."
De mevrouw klopte op de deur, wachtte even en ging naar binnen.

"Nou, vragen kan hoor. Ik heb het even nagevraagd. U kunt daarvoor een email sturen, u kunt hen echter ook via Twitter of Whatsapp bereiken, dat gaat natuurlijk vlugger. Vanaf volgende week kunt u het ook via de chatbot proberen, maar dat wordt op dit moment nog getest zeiden ze."
"Maar gewoon van gezicht tot gezicht?"
"Nee, dat is helaas niet mogelijk."
"Maar waarom ...?"
"Momentje."
De mevrouw liep naar de deur.

"Prioriteiten meneer. Door zich niet om de klipklap te laten storen door allerlei vragen die over het algemeen van een niet al te hoog niveau zijn hopen zij binnen kortere tijd grotere innovatieslagen te maken. Zo ongeveer werd het mij gezegd."
"Maar als ik hier ben, en ik wil advies over een boek?"
"Moment..."
Met gebogen schouders liep de vrouw wederom naar de deur. Hij meende deze keer harde stemmen te horen. Na korte tijd kwam de mevrouw, nu met rode wangen terug.

"Nee, aan vragen over boeken beginnen ze niet meer. Ze zeiden dat ze nu al jaren aan iedereen hebben proberen duidelijk te maken dat ze niet alleen van de boeken zijn maar dat iedereen toch steeds maar halsstarrig over die boeken bleef beginnen en dat dit de enige manier is om van een verouderd en achterhaald imago af te komen."
De mevrouw keek er ernstig ongemakkelijk bij en hij vroeg daarom maar niet verder.
"Ondanks dat wil ik toch graag lid worden. Dan vraag ik u gewoon iets als ik iets over een boek wil weten."
"Tja. Zoals u komen er nog steeds mensen langs maar u hoeft dus geen lid meer te worden."
"Niet? Kan ik ze zo maar meenemen dan?"
"Er zijn hier geen boeken meer. Na lang nadenken hebben ze bedacht dat het veel eenvoudiger was wanneer iedereen een app op zijn of haar telefoon zou zetten. Via die app kunt u dan zien wie een bepaald boek thuis heeft en dan gaat u het daar ophalen. En iemand anders kan het boek dan weer bij u ophalen. Zo heeft iedereen het boek dat hij of zij hebben wel en het scheelt een berg aan ruimte"

Haar antwoord was zo verbazingwekkend dat hij er alleen maar serieus op in kon gaan.

"Maar als ik zomaar een boek wil. Gewoon, iets dat ik nog niet ken?"
"Ah, dan klikt u de TTT knop aan."
"TTT knop?"
"Totaal Toevallige Treffer, u krijgt dan, nou ja, de woorden zeggen het al he.'
"Maar, wat nu als ik het helemaal niet fijn vind om bij mensen langs te gaan die ik helemaal niet ken, of dat ik er niet aan moet denken dat wildvreemde mensen bij mij langs gaan komen om een boek op te halen?"
"Moment nogmaals ..."

"Ze laten weten dat u dat niet echt kunt menen. Iedereen wil tenslotte steeds nieuwe onbekende mensen ontmoeten, hun verhalen horen, met hen van gedachten wisselen, kortom verbonden worden. En in het bijna niet voorstelbare geval dat u geen grapje maakt verwijzen ze u graag naar de workshop "Iedereen kan verbonden worden', toevallig begint deze over een half uur in onze participatie corner." De mevrouw keek er ongemakkelijk, misschien zelf verontschuldigend bij.

Gehoorzaam wachtte hij een aantal minuten op een ongemakkelijk vormgegeven stoel. Toen stond hij op.
In de gang hoorde hij vaag muziek uit een luidspreker komen. Hij herkende het liedje, en neuriede het zacht maar verbeten mee.