Ergens iets voor ons stond een lid van de regering. Net als hij keken we naar de blues bigband van David Murray waar Macy Gray bij zou komen zingen. Hij had het net naar z'n zin. Zouden die meneren om hem heen nu vrienden zijn of bewakers?
Naast ons stond een meisje al een tijd lang tegen haar vriend aan te praten. "... en dan weet ik het gewoon niet zeker ...". En "... en als je dan zo doet dan laat ik je gewoon even ....". En ook van "... snap je dat dan niet?". De jongen zei niet veel, af en toe streelde hij haar hals. En dan ging zij weer verder met het gesprek dat ze met hem voerde.
Achter ons stond een lollige jongen, "Joh meneer Murray, schiet toch eens op met dat getoeter. We komen voor Macy Gray".
Wij kenden Macy Gray niet zo. Maar ze zong iets later een leuk lied over psychopaten. En terwijl het meisje verder sprak tegen de jongen die nu haar vriend nog was daagde er begrip voor de psychopaat.
De tweede dag van het North Sea Jazz Festival. De serieuze dag. En de dag waarop we ons afvroegen "Wat doen al die andere mensen hier eigenlijk?" en "Als er zo'n 25.000 mensen hier zijn voor de muziek, waarom zitten er dan permanent zo'n 15.000 te eten?".
Het was druk en omdat het later op de avond begon te hozen werd het binnen alleen nog maar drukker. Een deel van de mensen, wij waarschijnlijk ook, kreeg die typische, wat glazige tegen de vermoeidheid aanhangende festivalblik. Waar zijn we nu en waar moeten we hierna eigenlijk heen?
Het eerste groepje was meteen het leukst. Tin Men and The Telephone. Nederlands bandje. Ergens iets verderop in de rij zat de moeder van één van de drie leden. Ze was 's ochtends vroeg speciaal voor dit optreden uit Frankrijk overgevlogen. Je kind op North Sea Jazz zien optreden is nu eenmaal iets bijzonders. Piano, bas en drum. Een traditionele bezetting waarbij je vaak hardop moest lachen. Het optreden werd onderbroken door telefonische boodschappen van de zangeres die te laat was, in de file stond of bij de verkeerde locatie. Het leukste lied van de dag was een gezellig, huppelend pianowijsje met samples van een TomTom. "Ga links, ga rechts, wat zei ik nou?, kijk, jonge eendjes, keer om, keer om, je luistert niet naar me, je moeder zei al dat je nooit luisterde".
Ik heb niet gezien of de moeder op de eerste rij bij die zin knikkend moest glimlachen.
Ook nog gezien. De heel erg grote stads jazz van Rudder. Afrikaanse trancedance van Seun Kuti (de zoon van Fela). Tigran Hamasyan, die we eerder zagen en over wie we altijd spreken als "de pianist die zichzelf kan laten opstijgen". Scandinavische jazz met een vibrafoon van Herd en de niet te overziene of te doorgronden notenbrij van Rez Abbisi. Van dat laatste begreep ik weinig, maar dat is ook een beetje de bedoeling van zo'n festival denk ik, dat je soms dingen ziet waar je geen enkel mentaal touw aan kunt vast knopen.
Straks eens kijken wat dag drie gaat doen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten