vrijdag 25 september 2009

Vrijdag, muziekjesdag met Billy Bragg

Billy Bragg was er opeens in het begin van de jaren 80 van de vorige eeuw. In Engeland. Met alleen een gitaar viel hij op tussen alle raggende bandjes uit die tijd. En hij zong vaak politieke liedjes.
Die had je toen nog.
In het Engeland van Thatcher met de Falklandoorlog, de grote mijnwerkersstaking, de Wapping rellen had hij genoeg om over te zingen

Maar Billy Bragg's beroemdste lied is een soort van liefdesliedje, A New England".

Op zijn weblog schrijft Bragg in oktober 2008 over een optreden dat hij gaf en waar hij natuurlijk "A New England" weer zong.
"In the front row away to my right I become aware of a little kid leaping around during the songs, playing a toy electric guitar. He is active all night, windmilling his arm like a tiny Pete Townsend and throwing some classic guitar hero shapes. His name is Ossie and, the end of the show, I invite him up to perform with me during A New England. He steals the show".

Veel plezier met Billy en Ossie. Of misschien moet het eigenlijk wel "met Ossie en Billy" zijn.

Ik ben er even niet. Tot over een week of twee.

donderdag 24 september 2009

Lawrence


De man op de foto staat in de deuropening van Qasr al Azraq, in het oosten van Jordanië . Ik nam hem aan het eind van een lange, erg warme dag. Jaren terug, één van de eerste keren dat ik "daar" was. Op het moment zelf kon het me weinig meer boeien. Weer meer oud steen. Het was wel goed zo. Lawrence of Arabia had er nog een tijd gezeten. Het zal wel. En de vader van de man op de foto had nog met Lawrence meegevochten. Gaap. Lawrence of Arabia, was dat niet een film?

"Zeven zuilen van wijsheid", het boek van T.E. Lawrence (net opnieuw vertaald) heeft zijn titel niet mee. Voor mij dan. Het klonk me jarenlang in de oren als een vagig boek voor bomenknuffelaars.

Dom.

Bijna alles aan "Zeven zuilen" is raar. De titel komt van een ander boek dat Lawrence wilde schrijven maar nooit afmaakte. "Zeven zuilen" werd drie keer geschreven, één keer nadat het manuscript werd verloren in een trein. Delen van het boek zijn nagedaan om te zien of sommige gebeurtenissen wel echt hebben kunnen gebeuren.
"Zeven zuilen" speelt in 1917, in het gebied dat later uiteenviel in Saoedi Arabië, Jordanië, Palestina en Syrië.
Lawrence, kort door de bocht, verenigde verschillende stammen en liet die vechten tegen de turken. Met de belofte dat er na de eerste wereldoorlog een zelfstandig, onafhankelijk land zou komen. Lawrence wist dat dat een leugen was.

Dat klinkt droog. Terwijl "Zeven zuilen" juist een pracht boek blijkt te zijn over avontuur, Arabië, vriendschap, woestijnen, twijfel, bedrog, hitte en geweld.

En zelfs die woorden zijn te weinig. Het boek heeft iets. Natuurlijk, het vertelt over de tijd en de gebeurtenissen die er voor zorgden dat het in die streek nu zo'n onontwarbare kluwen is geworden. Maar dat is het niet. Het is iets met de taal. Soms patserig als die van een blanke man die daar wel eens de boel op orde zal brengen, dan weer terughoudend, nederig.
ik weet het niet. Het is iets ongrijpbaars. Zoals bijna alles dat met Lawrence te maken heeft ongrijpbaar is. Zijn strijd, overtuigingen, liefdesleven en dood, alles is raadselachtig.

Maar "Zeven zuilen" is in ieder geval één van die heel, heel weinige boeken die de woestijn beschrijven zoals die is.

Lang nadat ik de foto hierboven maakte las ik "Seven Pillars Of Wisdom". Pas lang na de foto realiseerde ik me dat de vader van de man op de foto de echte Lawrence had gekend.
Waarschijnlijk kom ik nooit meer zo dicht bij die Lawrence als op die te warme dag bij Qasr al Azraq.

woensdag 23 september 2009

Nog een keer Bibliotheek.nl

Hoewel de maandagmiddag bij de projectgroep Bibliotheekinnovatie alweer bijna yesterday's news is kom ik er toch nog even op terug.

Met lichtbeelden. Of zoiets.
Op het moment dat ik dit tik is namelijk de demo nog steeds in de lucht. Wie dus wil zien waar het afgelopen maandag voor een flink deel over ging kan er nu ook naar kijken. En dat is wel zo makkelijk.

Wat je ziet is dat wat een klant ziet nadat hij of zij is ingelogd. Je kunt dan gaan zoeken in je plaatselijke bibliotheken, alle openbare bibliotheken, nou ja, klik het schermpje bij "bronnen" open en je ziet het zelf.

De rest van de site kun je als gebruiker voor een flink deel zelf vormgeven door het invoegen van allerlei widgets. Die widgets kun je vervolgens ook weer in je eigen website zetten, of in je Hyves plakken, dat zal ook wel kunnen. Denk ik. Al heeft niemand dat echt gezegd.

Even kijken of dat werkt, met die widgets.



Oh. het blijkt een iframe te zijn maar het principe is duidelijk.

Het ziet er prachtig uit. En dat bedoel ik niet cynisch of zo. Het is landelijk, overzichtelijk en de gebruiker kan er zelf fijn mee knutselen. Morgen beginnen zou ik zeggen.

(Al valt me wel op dat, kleine bijgedachte, waar ik al jaren hoor dat de bibliotheek zich niet zo vast zou moeten pinnen op de collectie, het nu toch wel weer heel erg over de collectie gaat)

Belangrijker dan de mooie nieuwe site vond ik zelf echter de mededeling afgelopen maandag dat de projectgroep in gesprek gaat met de publieke omroep. Er werd een gefotoshopt plaatje getoond waarin een bezoeker van de site van bv de VPRO de mogelijkheid kreeg meteen door te klikken naar de bibliotheeksite.

En ik hoop maar dat het wat wordt met dat idee. En ook dat er meer initiatieven gaan komen om de bibliotheek te embedden (om maar eens een fijn nederlands woord te gebruiken) in andere sites. Sites waar huidige en mogelijke gebruikers zijn.
Want hoe mooi en prachtig de nieuwe landelijke website ook gaat worden, het blijft iets waar mensen naar toe moeten gaan. Terwijl het mij toch minstens zo belangrijk lijkt dat we ons gezicht eens gaan laten zien waar we niet onmiddelijk verwacht worden.

dinsdag 22 september 2009

Bibliotheek.nl 1 (omdat er waarschijnlijk nog wel een deel 2 komt)

Gistermiddag was er in de OBA een bijeenkomst van de projectgroep Bibliotheekinnovatie. Over Bibliotheek.nl. Hoe het daarmee stond en wat het zou gaan worden.

Nu had ik vrij dus er was alle tijd om naar de bijeenkomst te gaan. En die viel niet tegen. Toch komt mijn postje over de bijeenkomst nog niet echt op gang.

Was het niks dan? Nee, helemaal niet. De presentatie ging voorbeeldig en dat Bibliotheek.nl gaat er erg goed uitzien.

Maar er vielen me wel wat dingen op.

Maar eerst, ik heb geen al te best geheugen. En er was een hoop te zien. En te onthouden. Maar er was op het eind geen meegeefding (tijdens de bijeenkomst werd door de zaal gevraagd om het aantal engelse woorden te beperken, dus dat ga ik ook maar even proberen).

En wanneer ik vandaag op de website van de projectgroep kijk zie ik ook geen tekst over gistermiddag. Geen presentatie en al helemaal niks wat ik fijn kan downloaden of kan kopiëren en invoegen zodat de bloglezers ook op de hoogte kunnen komen van de toch niet bepaald onbelangrijke mededelingen.

Misschien komt het nog. Dat kan, ik neem tenminste niet aan dat de projectgroep van het "ben erbij of wordt vergeten" principe uitgaat.
Voor nu verwijs ik voor een samenvatting van gistermiddag even naar de post op het blog van Jan Klerk. Die was er gister natuurlijk ook en hij had gelukkig een laptop mee.
(Update. Nog een verslag. Van Johan Hoenink. Waarvan ik niet weet of hij een laptop mee had.)

Dat geeft mij meteen nog even de tijd om nog wat na te denken over wat ik gezien heb. En over de dingen die me, in de trein terug naar Den Helder, wat dwarsig gingen zitten.

maandag 21 september 2009

Morele waarden

Gistermiddag was het weer tijd voor de jaarlijkse Tinbergenlezing van de universiteit Leiden. Nu komt daar meestal iemand praten waarvan ik in ieder geval wel eens gehoord heb.
Gister was dat niet zo. Marc Hauser. Marc Hauser?

Ik kende hem ook niet. Ruim 700 mensen (die misschien wel van hem gehoord hadden) kwamen op zijn lezing af. Er stond zelfs een rij voor de deur waarvoor Paradiso zich niet had hoeven schamen.

Het verhaal was een raar geval van "ik snap het wel, maar ik begrijp het niet". Met andere woorden, je kon het volgen maar dan ...

Hauser doet onderzoek naar morele waarden. Niet bibberen, die heeft iedereen, dezelfde zelfs. Tenminste, dat lijkt te komen uit Hauser's onderzoek. Er lijkt een soort basisset van morele principes te bestaan die er is zonder dat culturele achtergrond (inclusief godsdienst) daarop van invloed is. Zelfs psychopaten lijken dezelfde morele set te hebben. Alleen doen ze er verder misschien wat weinig mee.

Het verhaal van Hauser was niet zo simpel als hierboven staat. Dus misschien tik ik het wel helemaal verkeerd op. Het is tenslotte wel wetenschap. Chomsky kwam nog voorbij en een heerlijke hoeveelheid grafieken (waar ik nooit echt veel van snap).

Gelukkig belooft de universiteit dat de lezing binnenkort nog eens te bekijken is. En dat is fijn. Want ik heb nu meer vragen dan antwoorden.

Maar, ik tik toch even een postje over mijn zondagmiddaguitstapje, omdat Hauser zijn onderzoek voor een flink deel afneemt via het internet. Iedereen kan er aan meedoen. Er is zelfs een Nederlandse vragenlijst. Mocht je even niets te doen hebben en wat na zou willen denken over hoe jij dent over goed of fout handelen in bepaalde omstandigehden ....

Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat het niet zo'n Vivading is waar je aan het eind kunt bepalen (4xa, 2xc, 3xf) wat voor menstype je bent.
Het blijft tenslotte wetenschap.

vrijdag 18 september 2009

Vrijdag, muziekjesdag met The Sugarhill Gang, The Sequel

AnneT meent zich in haar reactie op het eerste postje van vandaag te herinneren dat de clip van Rapper's Delight stoerder was. Omdat het toch pauze was heb ik even wat rondgezocht maar ik kon geen stoerdere vinden. Wel een gênantere.

Die wil ik niet voor mezelf houden. Zo ben ik niet.

"Bang bang boogie" enzo

Vrijdag, muziekjesdag met The Sugarhill Gang

Het is raar. Maar ooit was er geen rap. Of hiphop. Voor 1980 zo'n beetje. Er waren daardoor ook geen video's met schuddende en draaiende mensen, al of niet behangen met goud en neppistolen. Er was nog geen "Yoh" en er waren geen blanke middenklasse kinderen die gettho speelden met de capuchon over hun hoofd getrokken

Muziekgeschiedenisologen zullen oudere voorbeelden kennen als The Last Poets. Of wijzen op de jamaicaanse link van de rap. Kan.

Maar er was geen rap.

Tot Rapper's Delight van The Sugarhill Gang. Volgens mij hoorde ik het lied voor het eerst bij andere Ton. Die had toen nog een broer die disco kocht. Wij deden dat niet. Het kon ons misschien niet zwart genoeg zijn maar de muzikanten waren bijna altijd blank, bleek en zwaar triesterig. Of heel boos.
Ideaal was alles tegelijk.

Andere Ton vertelde dat zijn broer nu toch wel een heel rare discoplaat had opgeduikeld. Een leuke.
Ik kan het me nu haast niet meer voorstellen maar toen hadden we nog nooit zoiets gehoord. Die monotone dreun die maar doorging en doorging en nooit meer leek te stoppen. De half pratende stemmen die met het ritme meegingen en eigenlijk een apart instrument werden.
We hadden al een hoop rare dingen gehoord maar zoiets als dit?

Al bleven we natuurlijk wel zitten terwijl we luisterden.

woensdag 16 september 2009

Doorverwijzing

Het aardige van bloggen is natuurlijk dat iedereen over van alles zijn of haar mening kan geven.
Maar dat "iedereen" kan ook een nadeel zijn. X heeft een mening, Y vindt ook iets en W kan niet achter blijven. En zo verschijnen er op drie blogjes drie stukken. Leuk. Maar het discussieert lastig.

In het vorige nummer van Bibliotheekblad stond een stuk van Willem Huberts dat als aanprijzende zinnen op het omslag "Personeel is van sterke troef tot remmende factor geworden" had.
En dan zijn er mensen die mij bot vinden.

Naar aanleiding van dit stuk wordt er her en der op wat bibliotheekblogjes voorzichtig gediscussieerd. Logisch want meneer Huberts roept nogal wat.

Op het blog Kaldenbach van Jan Kaldenbach die werkt in de Bibliotheek Kennemerwaard (zeg maar de buren) probeert Jan achter de meningen van bibliotheekmedewerkers over het stuk van Huberts te komen.
Een goed idee van Jan. En omdat ik de discussie niet verder wil versnipperen wil ik de lezers van dit blog oproepen om het postje van Jan te lezen en je mening daar te geven.

O ja. Omdat de bibliotheekwereld toch iets minder digitaal is dan we soms denken kun je het artikel van Huberts niet online lezen. Suf.
Raar genoeg kwam ik toch ergens een link tegen (hier). Heel apart.
Je moet een beetje prutsen met het vergroten (linksboven als je het artikel op je scherm hebt) maar dan moet het lukken.

dinsdag 15 september 2009

De kus van Beatrix (3)

In deel 2 van "De kus van Beatrix" schreef ik over een artikel in Vrij Nederland van 25 april 2009 van Rudi Kagie. In een stuk over Beatrix schrijft hij dat haar bezoek aan Amsterdam/de Jordaan in 1988 van voor tot achter geregisseerd was. Inclusief de spontane kus die ze daar kreeg van een voorbijganger.

Omdat ik, en dat vond ik raar, nergens op het internet iets over deze doortrapte publiciteitskus kon vinden en er onder het artikel nergens een bron stond besloot ik meneer Kagie te mailen. Via Vrij Nederland. En tot mijn verbazing (waarom eigenlijk?) kreeg ik binnen een uur of twee een antwoord

"Dat de kus voor Beatrix minder spontaan was dan het leek, ontleen ik aan J.G. Kikkert, auteur van ‘Beatrix, Mens en majesteit’, 1998.".

Kijk, dat is fijn. Een boek. Maar natuurlijk een boek dat niet in de bibliotheek Langedijk aanwezig was. Gereserveerd (of aangevraagd, ik wil de juiste term binnen Bicat nogal eens verwisselen). Maar dan duurt het even. Of wat langer. En dat schiet niet op bij micro-obsessies.

Van meneer Kikkert kon ik geen bruikbaar mailadres vinden maar er moesten toch meer royalty deskundigen zijn. Nu ben ik niet zo heel erg thuis in dat wereldje maar na zoeken op oranjerige termen kwam ik een mailbaar adres tegen van een Marc van der Linden. Die meneer had ik wel eens voorbij zien komen op tv. En ook hij mailde terug.

[...]"Het is echter een oud verhaal en voor zover ik kan overzien niet bewezen dat de kus gearrangeerd zou zijn. U moet er echter wel rekening mee houden dat vele 'spontane' zaken rond de monarchie enigszins in scene zijn gezet.".

Na een tijdje kwam het boek van Kikkert binnen. Waar geen bruikbaar register in zat. Fijn zo. Lezen is een werkwoord. Pas op bladzijde 119 kwam ik tegen wat ik zocht, "Het langst in de herinnering van die Koninginnedag bleef de felicitatiekus op Beatrix' wang van een Amsterdamse voorbijganger." En er stond een verwijzing bij.

En daar stond "De jongeman in kwestie was een KLM-employé". Meer stond er niet. Ik heb nog wat verder gelezen. Maar er was niet meer. Kagie had gewoon het stuk uit Kikkert over het geregisseerd zijn van het bezoek gekoppeld aan de kus. Meer niet.

Nu zou ik nog wat zinnen kunnen wijden aan het vooroordeel dat bestaat over het internet waar zo maar iets kan staan. En dat dat dus ook geldt voor serieuze gedrukte media. Maar dat doe ik niet. Daar zijn de lezers van dit blog zelf ook wel slim genoeg voor. En bovendien, ik heb het wel een beetje gehad met deze voorbij gevlogen micro-obsessie.

Maar wat wel raar is. Wanneer ik nu wat google op Beatrix en kus en Jordaan enzo kom ik een ingezonden brief uit De Volkskrant uit 2008 tegen waarin iemand stelt dat de kusser haar oom was.

En die brief stond er echt niet toen ik begon met zoeken, maanden terug. Dus met een beetje geluk is het toch nog een complot.

Als iemand zich geroepen voelt ...

maandag 14 september 2009

Opletten

Eigenlijk zou dit postje gaan over hoe snel de techniek veranderd. Terugpeinzen over hoe ik lang geleden op het FMA nog onderricht kreeg in het vak automatisering, plaatje, nog wat en dan een filmpje dat Jan Klerk laatst op zijn blog zette.

Maar het ging fout bij het plaatje. Ik zag er laatst één, ergens op het internet. Een enorm grote, oude computer. Leuke illustratie maar, niet gebookmarked. Dus zocht ik opnieuw en vond een andere maar wel een nog mooiere.

Deze.



Het onderschrift (misschien wat klein) vertelt dat het gaat om een niet-werkend model, gemaakt in 1954. En dat men op datzelfde moment dacht dat de techniek in 2004 misschien toereikend zou zijn maar dat zo'n computer economisch niet uit zou kunnen.
O ja, het gaat om een "home computer".

Prachtvoorbeeld. Ik zat er helemaal bij te grijnzen. Maar vergat het plaatje weer te bookmarken. Zucht. Ezel. Steen. Dat soort dingen.
Weer zoeken. Ah! Weer vinden!

Huh?

Ik kwam uit op een andere pagina. Over hoaxes (grappen, oplichterij, nep). Mijn prachtige oude enorme computer was niet meer dan een grap. Het ding is nooit verzonnen. Laat staan gebouwd. De foto ontstond tijdens een online wedstrijd voor fotobewerking en de basisfoto is van het interieur van een onderzeeboot.



Nu zijn er erger dingen, dat klopt. Maar het hielp me er weer eens aan herinneren dat het, ook op het internet slim is je bronnen te controleren.

Waarna ik me herinnerde dat ik mijn "speurtocht" naar het waar/niet-waar zijn van"De kus van Beatrix" nog niet heb afgemaakt.

vrijdag 11 september 2009

Vrijdag, muziekjesdag met John Hiatt

Ik zat op een bankje, op een perron in Utrecht. Te wachten op de trein naar Den Helder. Ik was naar een vergadering geweest, en daarna nog even naar het Centraal Museum, naar Pyke Koch kijken.

Volgens mij was het best aardig weer.

Langzaam veranderde er iets, gebeurde er iets. Niet op het perron.
Maar ergens anders. Want steeds meer mensen werden gebeld. Niet iedereen, dat nou ook weer niet. Maar het viel wel op. De gesprekken die ik deels hoorde waren raar. Er klonk verbazing, ongeloof. Iemand zei, half lachend, "Dat kan niet, dat is een film".
De sfeer op het perron veranderde. Er hing iets. Er werd gepraat. Over een ongeluk. Een ramp. Een vliegtuig. New York.

In de trein was het nog steeds onduidelijk maar de meeste reizigers hadden het over "iets" in New York. Maar wat dat "iets" was? Ik heb toen nog naar het werk gebeld. Maar daar wist ook niemand echt wat er was. Toen ik vroeg of er dan iets op het internet stond bleek dat bijna geheel vastgelopen te zijn. Geen CNN, geen Yahoo. Witte schermen.

Pas toen ik thuis de tv aan kon zetten zag ik de vliegtuigen, de instortende wolkenkrabbers en het stof.

John Hiatt schreef over die dag een klein lied. Hij speelde het in de weken daarna. Als toegift, als zijn band al van het podium was.
Het publiek is eerst alleen maar blij met een extra lied, wordt daarna stil.
En dan is er luid applaus.

Nu ik dit stukje, vanwege vandaag, terug lees merk ik dat de link naar het liedje niet meer werkt. Dat zal misschien komen omdat Hiatt het lied nu officieel heeft uitgebracht.
Een fan maakte er een clipje bij.


donderdag 10 september 2009

Spezify

Er zijn van die dagen dat je, zelfs als je bibliothecaris bent, niet echt zit te wachten op weer 141.871 hits bij een zoekopdracht.
Weer al die artikelen.
Weer al die woorden.

Toevallig kwam ik Spezify tegen. Een zoekmachine maar ook weer niet.
Tik woorden in en Spezify kijkt in een aantal bronnen als Wikipedia, Flickr, Twittee, MSN search, dat soort dingen.
Het resultaat wordt in plaats van in taal vooral grafisch weergegeven. En dat is soms best een verademing.

De perfecte zoekmachine is het zeker niet. Te veel ruis, geen ranking. En verre van volledig. Te intuïtief kan ook.

Maar ik werd wel erg vrolijk van het plaatje van het fel begeerde certificeringsbordje dat Spezify als resultaat bij "bibliotheek langedijk" liet zien. Toen ik op dat plaatje klikte bleek de foto te gaan over de bibliotheken Kennemerwaard. Nog leuker. Zelf onder voorbehoud gecertificeerd zijn en dan aan de haal gaan met het bordje van de buren.

woensdag 9 september 2009

Zijn bibliothecarissen masochisten?

Al sinds ik in een bibliotheek werk, en dat doe ik al vanaf mijn zestiende, is het einde van de bibliotheek nabij.

We hebben een slecht imago, of de klanten haken af, of we worden links en rechts ingehaald door nieuwe ontwikkelingen. En als het een beetje meezit zijn het al de drie dingen tegelijk.

Zo'n beetje de eerste echte bibliotheekbijeenkomst waar ik heen mocht was het roemruchte Woudschoten, in die tijd een soort jaarlijkse bedevaart voor jeugdbibliothecarissen. Het avondprogramma werd toen verzorgd door een broer van Youp van 't Hek. De man kwam op en begon het aanwezige publiek onmiddelijk voor van alles en nog meer uit te maken. Achterhaald, suf, saai en met (en daar gaan we weer) een imago uit het jaar -271. En het ergste was, de zaal vond het prachtig. "Hij hield ons zo mooi een spiegel voor".

AliceW bezocht Biebwatch (ik was ergens anders) en op haar blog vertelt zij over een Egbert Jan van Bel die stelde dat "De bibliotheken lijden aan het zg. Jonge jenever complex. Oubollige drank waar van alles mee is geprobeerd maar echt populair wordt het niet".

En ik zag Woudschoten weer voor me.

Wat is dat toch met ons. Hoe komt het toch dat wij zo gelukkig lijken te worden van mensen die roepen dat het einde der bibliotheektijden met rasse schreden op ons af komt?

Hoezo niet echt populair?

Als ik mijn kantoor uitloop zie ik een drukke bibliotheek met mensen die er vaak komen. Ik struikel over de schoolklassen die op bezoek komen, de map met leeskringen puilt uit, vorige week mocht ik meemaken dat men zelfs op het consultatiebureau blij van ons wordt.

Natuurlijk, de toekomst is ongewis. Dat heb je nu eenmaal met de toekomst. Dat is juist het leuke aan toekomst.
En, ook natuurlijk, er is van alles aan de hand en stilzitten gaat niet helpen maar dat deden we al niet.

Dus, kan het nou eens afgelopen zijn met makkelijke opmerkingen over bibliotheken die zouden lijken op jonge jenever? Natuurlijk moeten we kritisch naar ons zelf en onze bedrijven kijken maar er is een verschil tussen kritisch kijken en een ongezonde hang naar zelfkastijding. Er is een verschil tussen reflectie en navelstaren tot je denkt dat bomen terug gaan praten als je er wat tegen zegt.

Van een minderwaardigheidscomplex is nog nooit een bedrijfstak opgeknapt.

dinsdag 8 september 2009

Gekkigheid

Ik heb geen auto. Beter nog, ik heb niet eens een rijbewijs.
Mensen die me wat langer kennen weten echter dat ik onder dit gemis nauwelijks gebukt ga.

Toch begon ik even te twijfelen na het ontdekken van Geoquake. Een japanse meneer kombineerde Googlemaps met een auto"spelletje". Simpel en leuk. Je kunt bijna elke plaats ter wereld opzoeken en daar dan vervolgens doorheen rijden. Het is een heel gedoe om een beetje te sturen met je auto maar het voordeel is wel dat er niks kapot gaat als je door een gebouw heen stuurt.

Je kunt ook een vrachtwagen uitkiezen maar nadat ik een aantal malen probeerde dat ding te parkeren en daarbij iedere keer de flat waar ik woon totaal doorboorde lijkt het me toch beter dat ik me beperk tot mijn fiets.


Wat minder zinloos is Tori's Eye. Wie twittert weet dat je bij Twitter ook kunt zoeken op woorden. Tik een woord in en je ziet alle twitterzinnen waar dat woord in voorkomt. Zo kun je bv zien of er wel eens mensen het woord "bibiotheek" intikken. Op de site Tori's Eye doe je eigenijk hetzelfde. Maar daar ziet het resultaat er stukken vrolijker uit. Links beneden tik je een woord in en na een tijdje komen er van rechts vogels aangevlogen die, wanneer je ze aanklikt de twitterzinnen laten zien.

maandag 7 september 2009

Sanne

"Goedenavond. Ik ben Sanne en ik ben uw gastvrouw. Als u wat nodig hebt kom ik u helpen".
We vonden het wat overdreven, zo op het eerste gehoor maar Sanne deed wat ze beloofde. De drankjes waren er ... oh daar waren ze al. De bestelling werd net zo vlug opgenomen en ondertussen werkte ze nog wat tafeltjes af. Efficient en vriendelijk.
Toen een jongen, die zich niet had voorgesteld, tijdens het eten kwam vragen of we nog wat wilden drinken hadden we zelfs even het gevoel dat we eerst aan Sanne moesten vragen of dat wel mocht, bij een ander bestellen.

Consumenten hebben door het internet meer macht gekregen. Wie tevreden is kan voor vele dingen de blijdschap delen op verschillende websites. En wie niet blij is en het niet meteen durfde te zeggen kan het chagrijn de volgende dag op dezelfde manier nog kwijt.

Voor restaurants is er eet.nu, dat opduikt als je via Google (daar is Google weer) een plaatsnaam koppelt aan een restaurant. Handig. Al blijft het natuurlijk subjectief. Het restaurant van zaterdag wordt bv lovend besproken maar de waardering daalt door een aantal drammerige sukkels die zich beklagen omdat ze om 22.00 uur binnenkwamen, het eten meteen kregen en om 23.30 uur het restaurant al moesten verlaten.

Of Sanne daar wat aan kan doen, dat de kok ook wel eens naar bed wil.

Voor films bestaat er moviemeter.nl. Daar kijk ik vaak op. Maar met "Mannen die vrouwen haten" had het niet geholpen. De film, naar dat boek van een meneer Larsson, krijgt er 4 van de 5 sterren.

Mochten er nog mensen zijn die er over denken om naar die film te gaan kijken, doe het niet! Het duurde maar en het duurde maar. Het hield maar niet op. Er werd me verzekerd dat het boek echt veel beter was. En dat geloof ik. Dat moet ook wel want de film leek op een doorsnee detective die je op zaterdagavond op Belgie kunt bekijken. Flauw, vlak en voorspelbaar. Na afloop hoorde ik een mevrouw het spel omschrijven als "naturel". Als naturel "bleek en saai" betekent dan klopte het.

Ik plak de trailer hieronder en geloof me, dat is meer dan genoeg.

Het enige hoogtepunt van de voorstelling was het gedoe rond een meneer die wel een kaartje had maar geen stoel. Er kwam een medwerker van het filmhuis de zaal in om ons vermanend toe te spreken. Een stoel te weinig in een uitverkochte zaal betekende immers dat er iemand zonder kaartje in de zaal zat. Er stond echter niemand op, er sloop niemand weg, er bekende niemand.

Ze hadden Sanne moeten roepen, naar haar had de zwartkijker vast geluisterd.

vrijdag 4 september 2009

Vrijdag, muziekjesdag met The Beautiful South

Op 10 juni 1997 zou The Beautiful South optreden in De Melkweg.

Geen bandje zo engels als The Beautiful South.
Een zanger, Paul Heaton, die net zo fanatiek voetbalsupporter was als dat hij dronk. De muziek, soms fel, soms melancholiek liefelijk maar altijd popmuziek. Met hoofdletters zelfs.
Gitarig, gospel, country, soul, soms een zweem Tom Waits, dan weer eens muzikaal rechts van BZN.
Aantrekkelijk. Maar bedriegelijk aantrekkelijk want vaak hadden de teksten een venijnige laag. Over cynisme (song for whoever), mishandeling (woman in the wall), de idiote aandacht voor uiterlijkheden (perfect 10). Socialistisch tot op het bot. Royalties werden gelijkelijk verdeeld, of een bandlid nu meeschreef aan een lied of niet.
De South bestaat niet meer.

Soms is het gewoon op.

Mijn favoriete South lied was (en is) Good As Gold (Stupid As Mud).
De studio-opname heeft een piano die "swingt" maar ook klinkt alsof hij in de gymzaal van een kostschool staat waar net nog gillend werd getrefbalt.
Blazers met wat soul. Maar dan wel de soul van een blank muziekkorps.
De tekst is helder deze keer. Draait om "Carry on, regardless",
doodgewone mensen die doorgaan, volhouden, ondanks ...
ondanks alles.
En dan een paar van de allermooiste regels in een popliedje.

"I want my sun-drenched, wind-swept Ingrid Bergman kiss
Not in the next life
I want it in this
I want it in this"

Een paar dagen voor het optreden in De Melkweg overleed mijn vader. De kaartjes bleven ongebruikt in de fruitschaal liggen.

Een jaar later speelde The Beautiful South in Paradiso. Om ons heen klonk voornamelijk engels. En gelukkig speelden ze "Good As Gold".

Maar het was niet meer hetzelfde.

woensdag 2 september 2009

"Gmail is down"

Ik ben nog uit de tijd dat Gmail een hebbeding was. Pas in 2007 kon iedereen die dat wilde een account openen. Voor die tijd moest je een "uitnodiging" hebben. Gmail was toen al zo'n hype dat er voor die uitnodigingen zelfs geld op eBay voor werd betaald.

Niet door mij, ik zeg het maar even. Ik had gewoon een vage kennis via het nog vagere muziekjesruilengedoe.

Gisteravond kwam ik, na een raadsvergadering wat later thuis en ... Gmail deed het niet. En later deed het het nog niet. En nog later deed het het nog steeds niet. Ik ging naar bed en terwijl ik sliep bezweek Twitter bijna onder de berichtjes die Gmail niet konden gebruiken, en niet konden missen.

"I think gmail is down, which sort of ends my life. sort of." Dat was wel de opvallendste Twitterzin.

Nu is dat zwaar overdreven en Gmail deed het 's ochtends weer. Maar. Steeds meer en meer gegevens, mail, documenten, bestanden, dat soort dingen, wordt door de gebruiker ergens op een site ver weg gezet. Op een plek die zomaar onbereikbaar of weg kan zijn. Natuurlijk, Google zal niet zomaar verdwenen zijn en vanmorgen bood men meteen zijn excuses aan voor het uitvallen van Gmail. Maar het hele web 2.0 bestaat natuurlijk wel bij de gratie van toegankelijke sites die vaak ook nog gratis zijn. En dat kan zomaar voorbij zijn.

Ooit bestond er een prachtige zoekmachine, populair, hogelijk geprezen enzo. AltaVista. Als extra service kon je er ook een mailaccount openen. Dat deed ik natuurlijk. Heel fijn programma. Tot de mailservice plots beindigd werd. Ik denk dat er mensen zijn die nooit meer iets van me gehoord hebben, alleen maar omdat hun adres alleen in dat mailaccount zat.

Ben ik daarna voorzichtiger geworden? Niet echt. De helft van mijn werkleven zit in Gmail. Maar een risico is het wel.

Google heeft trouwens zijn nieuwste hebbeding al weer in de startblokken staan. Eind september komt GoogleWave. Dat wordt het helemaal. 2.0'er dan wat dan ook. En je kunt het alleen maar gebruiken als je een uitnodiging krijgt.

Begint het hele gedoe weer opnieuw.

dinsdag 1 september 2009

Klets (slaat zich voor het hoofd)

Soms ligt iets zo voor de hand dat je je wel voor je kop kunt slaan omdat je het zelf niet verzon.

Gisteren Twitter. Vandaag weer Twitter.

Door wat klikken op de degenen die anderen weer volgden kwam ik uit bij @DeBoekenlijst.
Iets dat zo simpel is (nou ja, als je de techniek er achter even niet bekijkt) dat we het toch eigenlijk als bibliotheek zelf hadden moeten kunnen verzinnen.

Je twittert het boek dat je op dat moment aan het lezen bent naar @DeBoekenlijst en, als je wilt, zet je er nog kortig bij wat je van de titel vindt. @DeBoekenlijst verzamelt de gegevens en produceert zo "De Twitter Boeken Top 10". Er is een fijn duidelijk vormgegeven site waar het allemaal te zien is, en dat is het.

Misschien zie ik iets over het hoofd. Misschien zit de bibliotheek wel heel erg in @DeBoekenlijst. Misschien zijn er nog meer misschiens.

Maar ik vind het een mooi dingetje, dat boekenlijstje.